Bij Low Dose Naltrexone, afgekort LDN, gaat het om een nieuwe toepassing voor het bestaande medicijn Naltrexone, maar in een veel lagere dosering dan voorheen (vandaar ‘low dose’). Oorspronkelijk werd Naltrexone ontwikkeld om verslavingen te behandelen. In de lage dosering werkt het goed bij de behandeling van (auto-)immuunziekten, infectieziekten, aandoeningen aan het zenuwstelsel en sommige vormen van kanker.

Endorfinen zijn stoffen die geproduceerd worden door onze hersenen. Endorfinen zijn betrokken bij het reguleren van het immuunsysteem en zorgen ervoor dat we ons goed voelen. Een hoge dosis van naltrexone blokkeert endorfine receptoren voor een lange periode. Een lage dosis naltrexone  (low dose naltrexone) blokkeert de endorfine receptoren voor een korte periode. Hierdoor denken de cellen dat er niet voldoende endorfine in de bloedbaan aanwezig is. Het gevolg hiervan is dat het lichaam meer endorfine gaat aanmaken. Omdat er een lage dosis naltrexone gebruikt is de blokkering van de receptoren van korte duur. 

Er zijn door het gebruik van de lage dosis naltrexone drie mechanismen in werking gesteld: 1. Verhoging van de endorfine, 2. Vermeerdering van het aantal endorfine receptoren,2 verbeterde gevoeligheid van de receptoren voor endrofine.  Dit heeft tot gevolg dat het endorfine systeem enorm wordt geactiveerd of hersteld. Hierdoor krijgt het immuunsysteem een boost. Endorfine spelen een cruciale rol in het moduleren van het immuunsysteem en het reguleren van de celdeling.

Bekijk onderstaande video voor meer uitleg over de werking van low dose naltrexone:

Meer informatie over LDN? Vraag hieronder direct een gratis adviesgesprek aan

Dokter Bihari deed hersenonderzoek, volgde trainingen in psychiatrie en werkte vervolgens in lang in de verslavingszorg. In 1984 werd een onderzoek afgerond naar een nieuw medicijn voor heroïneverslaafden. Dit middel werd op de markt gebracht onder de naam Naltrexone. Het was speciaal ‘ontworpen’ om de receptoren in de hersenen van deze patiënten te blokkeren die zorgen voor het high worden van heroïne, de zgn. opiaat receptoren. Heroïne maakt vooral gebruik van de pijn- en angstreceptoren. Normaliter zorgen deze voor het verminderen van pijngevoelens. Door die te blokkeren, krijgt de heroïne geen kans z’n werk doen en zal de verslaafde niet high worden. Dan heeft het dus ook geen zin meer om drugs te nemen. 

De lichaamseigen opiaten (endorfinen) maken van dezelfde celreceptoren gebruik. Door de blokkade, die bij de hoge dosis Naltrexone de hele dag duurt, wordt de aanmaak van endorfine ook de hele dag onderdrukt. De patiënten slikten daarvoor ‘s ochtends 50 mg Naltrexone. Dokter Bihari heeft verslaafden met Naltrexone behandeld, maar de meeste patiënten waren niet erg tevreden over de bijwerkingen en stopten er weer snel mee. Het veroorzaakte angst, depressie, slapeloosheid, irritaties en stress (door het continu blokkeren van de endorfineaanmaak) in de dosis van 50 mg. Het middel is daarom niet veel gebruikt, sinds het op de markt kwam. 

Wat dokter Bihari heeft ontdekt is dat, wanneer de Naltrexone is uitgewerkt, het lichaam in reactie op het medicijn, driemaal zoveel endorfinen gaat aanmaken en dat de receptoren gevoeliger worden voor de endorfine en toenemen in aantal. De endorfinen hebben invloed op de regulering van het immuunsysteem en de celdeling. 

Vanuit de verslavingssector, zag dr. Bihari in de jaren tachtig de Aidsepidemie om zich heen slaan. Hij maakte zich grote zorgen over het nieuwe virus en verlegde zijn aandacht naar Aidspatiënten. Samen met andere onderzoekers, kwam hij tot de ontdekking, dat deze groep een sterk verlaagd endorfineniveau had, wel 30% lager dan de controlegroep van gezonde mensen. Terwijl ze de endorfinen juist hard nodig hebben om het immuunsysteem op peil te houden om het Aidsvirus te verslaan. 

Vervolgens werd onderzoek gedaan naar een zo laag mogelijke dosis Naltrexone (om de bijwerkingen te minimaliseren), die nog zorgt voor een stijgend endorfineniveau. En wat bleek? Het verdrievoudigen van het endorfinegehalte trad niet alleen op bij inname van 50 mg, maar ook bij 10, 5 en 3 mg. 

Onderzoek bij Aidspatiënten volgde en die hadden inderdaad baat bij een lage dosis Naltrexone (LDN). De groep patiënten die het medicijn nam, had minder last van infecties. Daardoor overleefden procentueel meer patiënten de ziekte. In de testgroep bleek ook het effect op de immuunsysteemcellen, met name de T-helper cellen. Deze worden vaak het hardst aangevallen bij Aids. 

Bij de groep die LDN nam, daalde het aantal T-helper cellen minder dan bij de controlegroep die een placebo kreeg. Later heeft dr. Bihari het middel getest en uitgeprobeerd op patiënten met onder andere Non-Hodgkin en MS, en ook daar waren de resultaten goed. Vanwege het effect op het immuunsysteem, wordt LDN nu gebruikt bij vrijwel alle (auto-) immuunziekten en diverse vormen van kanker. Andere onderzoekers die veel hebben bijgedragen (en nog steeds bijdragen) aan de kennis over deze nieuwe toepassing van Naltrexone, zijn dr. Ian. S. Zagon en dr. Patricia J. McLaughlin van de Pennsylvania State University, college of medicine (http://www.ldnscience.org/ldn-researchers/119) en dr. David Gluck, een inmiddels gepensioneerde internist en jeugdvriend van dr. Bihari, tevens drijvende kracht achter de website www.ldninfo.org. Meer weten over de chronologische geschiedenis van Naltrexone en low dose Naltrexone? Lees dan ook “the corporate, political and scientific history over Naltrexone’: http://www.lowdosenaltrexone.org/gazorpa/History.html Lees over dr. Bihari ook ‘Tribute to a hero’, http://atlanteanproductions.wordpress.com/category/autoimmune/

Copyright Newmedix 2019